Fabiën VlemsVanaf het moment dat ik geslaagd was voor mijn middelbare school, en mijn vader me om het te vieren meenam naar New York wist ik het: ik wil wonen in New York City. Na twee jaar gewacht te hebben tot de wereld zich weer langzaam opende, is die droom een maand geleden uitgekomen: ik ben voor een jaar naar New York verhuist om hier te leven en een traineeship te doen.
Tijdens dat ik dit verhaal typ speelt het deuntje van Sex and the City ergens achter in mijn hoofd, want oh wat heb ik door veel content gespit voordat ik een voet zette op de LaGuardia luchthaven. In deze eerste blog neem ik jullie graag mee in mijn eerste maand met een bijpassende eerste headline titel:
Inhoudsopgave
Droom die uitkomt of eigen graf graven?
De dagen voor vertrek voelden alsof ik mijn eigen begrafenis aan het plannen was. Mijn familie was dagelijks in tranen en ik nam één voor één afscheid van vrienden die zelf ook op avontuur gingen. Verhalen gingen de ronde over alle erge gebeurtenissen in de stad; de torenhoge en alsmaar stijgende prijzen, de toenemende criminaliteit door alle daklozen, ofwel de schade die de pandemie heeft achtergelaten. Ondanks dat ik het niet wilde geloven, was zeker niet alles rooskleurig.
Tegelijkertijd betaalde ik de volle mep voor deze eigen begrafenis. Een aantal weken voor vertrek had ik een gesprek met mijn moeder die de terechte bezorgde vraag stelde: ‘ja, maar wat als je daar doodgaat?’ Waarop ik antwoordde dat ik dan een mooie dood zou hebben. Maar volgens mijn moeder dacht ik daar te makkelijk over, voordat je wil komen te overlijden in de Verenigde Staten moet er nog van alles geregeld worden met de verzekering. Alleen als je al wil dat ze je van de grond rapen moet je een basisverzekering hebben. Er is een zeker moment geweest dat ik even vergeten was dat dit mijn grootste droom was die ik vervulde.
De meest verschrikkelijke heenvlucht
Op 8 oktober 2022 was het dan zo ver: met twee volgepakte koffers stond ik op het punt richting de Verenigde Staten te vertrekken voor een jaar. Ik gaf mijn ouders en hondje een dikke knuffel en ging vervolgens voor het eerst alleen door de douane, alleen in een vliegtuig, alleen naar de andere kant van de wereld. Die angst was erg snel overwonnen.
Het plan was om vanaf Brussel, via New York naar Miami te vliegen. Het bedrijf waarvoor ik zou gaan werken organiseert namelijk events door heel Amerika en dat weekend waren ze in Miami. Maar een vlucht die eigenlijk 9 uur zou duren, duurde in totaal 18 uur. Door vertraging ging ik namelijk via New York, naar Atlanta, naar Miami waar ik vervolgens om 2 uur ‘s nachts in mijn winterjas met twee koffers arriveerde in een tropisch klimaat standje Centerparcs zwembad.
Toen ik eindelijk in het hotel arriveerde waar we verbleven bleek het ook nog zo te zijn dat mijn collega’s waren vergeten een kamer voor me te reserveren waardoor ik even $1400 moest afrekenen voor drie daagjes overnachten bij de receptie. Strak van de spanning, misselijk van het bedrag wat ik zojuist afrekende en moe van de aankomende jetlag ben ik in mijn bed gedoken.
Mijn eerste event in Miami: een grote jetlag
De volgende ochtend voelde ik me al iets beter en was ik klaar om mijn collega’s voor de eerste keer te ontmoeten. Een Nederlandse collega kwam me oppikken in de hotellobby en oh wat was het heerlijk om na alle stressvolle uren even een Nederlander te horen zeggen: ‘En? Kutvlucht gehad?’
Het bedrijf waarvoor ik een traineeship doe heet Influence Group, zij organiseren netwerk events voor verschillende branches door heel Amerika. Het eerste event waar ik bij aanwezig mocht zijn was Hotel Spaces wat plaatsvond in een prachtig hotel in Miami Beach. Het event duurde in totaal drie dagen en was gevuld met leuke activiteiten, een-op-een meetings tussen bedrijven, presentaties, heel veel eten en als hoogtepunt: een 80’s party!
Het eerste diner dat ik had na mijn ellendige vlucht en een hele dag van het event, ging even anders dan gepland. Na een halve margarita wist ik niet meer of ik een paniekaanval had of gewoon enorm aangeschoten was na drie slokken. Oké nu weet ik ook hoe een jetlag voelt. Ik besloot maar mijn bed in te duiken omdat er nog twee dagen op de planning stonden.
Ik heb het enorm naar mijn zin gehad en vond het fantastisch om al mijn collega’s te ontmoeten. Het hoogtepunt was toch wel de 80’s party waarbij ik -tijdens dat ik de longen uit mijn lijf gilde- alleen maar kon denken ‘hoe cool dat ik hier gewoon op Miami Beach sta te feesten’. Deze ervaring alleen al herinnerde mij er weer aan dat ik zeker niet mijn eigen begrafenis aan het plannen was, althans nog even niet.
Arriveren in New York: de hel
Vroeger speelde ik altijd een spelletje op de Ipad waar ik dan in een autootje door straatjes reed, files veroorzaakte en soms voorbijgangers raakte. Het spelletje heette GTA Chinatown Wars. Nooit had ik durven dromen dat dit spelletje voor mij tot leven zou komen, maar ja hoor, het moment dat ik het metrostation van Flushing Avenue in Williamsburg uitloop, sta ik oog in oog met het spelletje wat ik vroeger zo vaak deed. De troep, daklozen, vervallen winkels, ketens die dateren uit de jaren 70. Ik durfde eerst de McDonalds niet eens in.
Het moment dat ik, gelukkig samen met Jochem die al twee jaar in de stad woont, mijn appartement voor het eerst betrad, viel alles tegen. Mijn huisgenoot had onze kamers omgewisseld waardoor zij in mijn kamer lag, die we uiteindelijk pas na drie dagen gewisseld hebben. We hadden geen wifi, geen warm water en geen gas, en de deuren konden niet op slot. Lekker begin van het leven wat ik zo geromantiseerd had.
Gelukkig loste het zich een voor een op en ontmoette ik al snel mijn vijf huisgenoten die stuk voor stuk superlief zijn. Ook ontdekte ik dat als ik twee straten verder liep, ik terug in het Williamsburg was waar ik verliefd op was geworden toen ik er zes jaar geleden met mijn vader was.
Leven en wonen in New York
Er zijn veel mensen die me regelmatig vragen ‘hoe is het daar?’. Mijn antwoord: Wennen. Enorm wennen. De ratten die voor je voeten schieten, de torenhoge prijzen, het verschil in cultuur, het voor jezelf moeten zorgen (valt me het zwaarst), torenhoge prijzen, het 9-5 werkleven, de vele daklozen sinds de pandemie en inflatie en had ik de torenhoge prijzen al genoemd?
In een poging om geld te besparen heb ik voor $180 een fietsabonnement afgesloten die het hele jaar geldt. En wauw ik zou een hele blog kunnen wijden aan fietsen in New York. De positieve kanten maar ook vooral de negatieve kanten. Het constante getoeter van auto’s, het feit dat ik bijna de snelweg opgefietst ben omdat ik mijn Google Maps ingesteld had op de autoroute, de bruggen die een verschrikkelijke workout zijn waarvan Google zelfs opkijkt en zegt: ‘kijk uit enorm steile helling’. Maar de uitzichten zijn fenomenaal.
Een ander probleem wat je gerust een luxe probleem mag noemen waar ik tegenaan loop is de constante FOMO die ik hier ervaar. Niet naar Nederland, nee absoluut nog niet, maar of ik niet ergens een gratis pop-up of cool event heb gemist. Er is hier namelijk zo onwijs veel te doen waardoor ik na een maand al het gevoel heb dat ik van alles gemist heb. Zo ook tijdens wat ik dacht dat mijn favoriete feestdag in New York zou worden:
Halloween in New York
Halloween is voorbijgevlogen. En voor mijn gevoel heb ik het niet volledig kunnen beleven. Maar goed, ik ben een enorme maximizer, voor mij is het herfstseizoen pas geslaagd wanneer ik elke gekleurde boom in Central Park van dichtbij gezien heb. Gelukkig heb ik wel een enorm leuk last-minute huisfeestje gehad waarbij trouwens een van de meer snuggere Amerikanen op het feest aan me vroeg ‘do Europeans have Iphones?’
Over mijn Halloween kostuum heb ik niet lang getwijfeld, aan de kwaliteit kun je wel zien dat ik het in mijn lokale supermarkt heb gekocht omdat de rijen voor de Halloween winkels echt te lang waren, maar ik moest en zou Dorothy zijn. Vlak voordat ik vertrok naar de Verenigde staten opende ik thuis onze verkleedkist op zoek naar iets voor een 80s party, maar daar kwam ik wat anders tegen: mijn kleine Dorothy jurkje die ik als klein meisje tijdens carnaval had uitgekozen om te dragen. Ik ben opgegroeid met de film en ik merk nu dat het moment dat ik dit typ ik ook nog een Wizard of Oz shirt draag. Toevallig.
Lees hier ook over de meest magische bezienswaardigheden in Edinburgh
Conclusie: wonen in New York is enorm wennen maar de beste keuze ever
Eigenlijk is het daarmee wel gezegd. Ik ben beetje bij beetje aan het wennen aan deze stad die ik voor de komende maanden mijn thuis mag noemen. Ik heb wel eens gelezen dat de hoogtepunten hoog zijn, maar die dieptepunten ook enorm diep zijn. Ik kan niet wachten.
Op mijn Instagram en TikTok deel ik mijn avonturen, als je het leuk vindt om meer te zien. Wel een waarschuwing: het ziet er daar wel iets rooskleuriger uit dan het daadwerkelijk is allemaal, daarvoor moet je toch even terugkomen naar mijn blog.
@fabienvlems Reis van 8 uur veranderde in een reis van 18 uur 😭 #newyorkcity #movingabroad #internshipabroad #movingtonyc #stagebuitenland ♬ Love You So – The King Khan & BBQ Show
Mooi geschreven fab xx